ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ

Αγαπητή κυρία Κόντζογλου, αγαπητή Μαίρη,
επέτρεψε μου να σε αποκαλέσω με το μικρό σου όνομα, αφού διαβάζοντας το βιβλίο σου, που μου το σύστησε η δασκάλα της κόρης μου, αισθάνθηκα ότι γνωριζόμαστε από παλιά.
Σ'ευχαριστώ για τις υπέροχες στιγμές που έζησα τις λίγες μέρες που με πήρε να το τελειώσω -το ρούφηξα στην κυριολεξία- αν και στο τέλος το διάβαζα τόσο αργά, λέξη-λέξη, γιατί δεν ήθελα να τελειώσει.
Πόσες αλήθειες, πόσα συναισθήματα και πόσο γέλιο μου πρόσφερε! Ξαναβρήκα τα αθώα παιδικά μου χρόνια, όταν όλα ήταν απλά για μένα και το μόνο μου μέλημα ήταν τα διαβάσματά μου. Θυμήθηκα τα μεγάλα οικογενειακά μας τραπέζια -λίγοι από τους συνδαιτημόνες μου ζούνε πια- και τις συζητήσεις που και εγώ παρακολουθούσα με ενδιαφέρον, όπως η μικρή σου Δήμητρα.
Ενθουσιάστηκα με την προσέγγιση που έκανες στον έρωτα, τόσο απλό και το υψηλό, υπέρτατο συναίσθημα, ένας έρωτας που σε εξαγνίζει, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Συγκλονιστική η Τετερία σου. Η γυναίκα-αφοσίωση, η γυναίκα-αγάπη, η γυναίκα-θυσία.
Τι να πρωτοπώ, τι να πρωτοθυμηθώ;
Από αύριο ξαναρχίζω να το διαβάζω για να ζήσω και πάλι την ευδαιμονία της παιδικής ψυχής. Αλλά και γιατί φοβάμαι, ναι ακριβώς αυτό, φοβάμαι, μήπως και έχασα κάτι -από τη βιασύνη μου να το κατακτήσω- μήπως μου διέφυγε κάποια σου σκέψη, κάποιο κρυφό σου μήνυμα.
Ο Θεός να σε έχει καλά , Με αγάπη Σωτηρία (Λαμία)