Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014


Ιούνιος 2004 - Πτήση από Διεθνές Αεροδρόμιο Αθήνας «Ελευθέριος Βενιζέλος» για Καισάρεια Ημέρα 1η – Αναχώρηση Έλσα Κρατάει σφιχτά στις χούφτες της τον κρύο ιδρώτα, να μη σπαταληθεί ο φόβος και πάει χαμένος περνώντας ανάμεσα από τα δάχτυλα, να μείνει εκεί, σ’ αυτά τα χέρια που έχουν χρόνια να αισθανθούν το συγκεκριμένο φόβο. Όπως χρόνια έχουν να αισθανθούν και άλλο πράγματα. Το χάδι, κυρίως. Αισθάνεται το στομάχι να κατεβαίνει στα πόδια, να βολτάρει για λίγο στις πατούσες, στις φτέρνες και στους αστράγαλους και μετά ωωωπ! να έρχεται και πάλι στη θέση του. Ταλαιπωρημένο στομάχι έτσι κι αλλιώς, ώρες, καμιά φορά και μέρες άδειο τα τελευταία χρόνια, έχει λίγους μήνες που δέχεται κανονική τροφή, σε κανονικές ώρες και σε – σχεδόν – κανονικές μερίδες. Κάτω από τα κλειστά μάτια δεν υπάρχουν εικόνες. Μόνο ένα επίμονο μαύρο που η ίδια, από μόνη της, το δημιούργησε έτσι όπως σφίγγει τα βλέφαρα. Λίγα καθίσματα πιο πίσω, κάποιος μιλάει δυνατά, το μήνυμα φτάνει από τα αυτιά στον εγκέφαλό της που, μουδιασμένος και εκείνος, καταλήγει στο συμπέρασμα πως κάποιος από τους δικούς τους θα είναι, λιγοστοί, βλέπεις, οι επιβάτες που δεν ανήκουν σε τούτη την ομάδα. Ένα γέλιο, ύστερα άλλο ένα, το μαύρο κάτω από τα μάτια πιο ζοφερό καθώς τα βλέφαρα σφίγγονται πιο δυνατά – πόση δύναμη μπορούν να έχουν τα βλέφαρα; - , σφίγγονται σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διώξουν τους ήχους, λες και ακούει με τα μάτια... Μια ξένη γυναικεία φωνή προσποιείται ανεπιτυχώς πως μαλώνει τους υπόλοιπους, ή έστω όσους αναίσχυντα γελάνε δυνατά και αυτή, ενώ συνειδητοποιεί πως οι παλμοί της τώρα είναι πιο άταχτοι, ακούει μια άλλη φωνή, ανδρική τώρα, κάτι να λέει για σουτζούκια και πιλάφια του Παραδείσου. Τότε όλοι … όλοι; - πώς είναι δυνατό να ξέρει με τα μάτια σφαλιχτά; - τότε όλοι, οι περισσότεροι τέλος πάντων, ξεσπάνε σε γέλια. Το κενό στο στομάχι όσο πάει και μεγαλώνει ενώ τα γέλια επαναλαμβάνονται, το διάφραγμα πιέζει την καρδιά της, θα σπάσει, θα σταματήσει, θα εκραγεί – είναι τόσο σίγουρη γι’ αυτό! Τα χέρια τρέμουν παγωμένα και ο ίδρωτας κυλάει, επιτέλους, ανάμεσα από τα σφιγμένα δάχτυλα. Πανικός. Μία αξιοπρεπέστατη κρίση πανικού. & Τα δευτερόλεπτα συνθέτουν αγκομαχώντας τρομαγμένα λεπτά, το τρεμάμενο ιδρωμένο χέρι ανοίγει στα ψαχουλευτά – εφόσον τα μάτια της συνεχίζουν να είναι κλεισμένα σφιχτά – ανοίγουν τη βαλβίδα του αέρα πάνω από το κεφάλι της, δροσιά, κάποια δροσιά και η καρδιά της συνεχίζει ξέφρενο χορό στους ήχους των καρδιακών παλμών που γεμίζουν ασφυκτικά τα αυτιά της και κάνουν τα τύμπανά τους να πάλλονται λες και τα χτυπάει χέρι δυνατό. Μαζεύει κάποια ξέφτια ψυχραιμίας που τριγυρίζουν αδέσποτα στο σταματημένο της μυαλό και μια φωνή στο βάθος της συνείδησης της υπαγορεύει «Κορίτσι μου; Είσαι καλά; Ανάπνευσε, πάρε βαθιά ανάσα, κορίτσι μου, έτσι μπράβο, κράτα την αναπνοή σου όσο μπορείς, μπράβο, εκπνοή! Πάλι, μαζί, ακολούθα με!». Να προσπαθήσει, πρέπει να προσπαθήσει. Ετοιμάζεται, σφίγγει τα κάτασπρα από τον πανικό χείλη, τα σφίγγει μην και φύγει μόριο αέρα από μέσα τους, βαθιά εισπνοή από τη μύτη .... όλος ο αέρας προς τα κάτω .... τον αισθάνεται να διατρέχει άχρωμος, άοσμος, αβαρής το σώμα της, να φτάνει ως χαμηλά και να εγκλωβίζεται στην κοιλιά της. Μια φλέβα φουσκωμένη – ίδια με γαλάζια αστραπή – χωρίζει το μέτωπο στα δύο και καταλήγει σβήνοντας ανάμεσα στα φρύδια. Φουουουουου! ξεφυσάει από τα μισάνοιχτα χείλη και η φλέβα εξαφανίζεται, ξανά βαθιά εισπνοή... ο αιχμάλωτος αέρας περνάει πάνω από την άκαρπη μήτρα… η φλέβα ξαναπαίρνει θέση στο μέτωπο .... φουουουουου! Κάπως καλύτερα. Ξανά. Βαθιά εισπνοή .... φλέβα... φουουουουου! βαθιά εισπνοή... φουουουουου! ξανά. Πολύ καλύτερα. Ξανά. & Χαλαρώνει λίγο τις χούφτες, το μυαλό αρχίζει να λειτουργεί κάπως – οι λέξεις πρώτα, λίγες και φτωχές αλλά οπωσδήποτε λέξεις με νόημα, κάποιας μορφής λογική, η πληγωμένη μνήμη και μια στραγγαλισμένη φαντασία παίρνουν τις θέσεις τους στον εγκέφαλό της - , εντάξει τώρα, σχεδόν εντάξει, δηλαδή. Μια βαθιά εισπνοή πάλι, όσο πιο βαθιά μπορεί, φουουουου! Καλύτερα. Χαλαρώνει λίγο ακόμη τα δάχτυλα, ανοίγει το ένα μάτι, εκείνο προς την πλευρά του παράθυρου, πάλι βαθιά εισπνοή, πάλι ξεφύσημα δυνατό, η φωνή σταμάτησε μέσα στο κεφάλι της « Κορίτσι μου… πάλι… μαζί… ακολούθα με…». Το επόμενο στάδιο είναι ναυτία που ανεβαίνει με ορμή από το στομάχι που πριν λίγο έκανε βουτιές στους αστράγαλους, ανεβαίνει ως το στόμα, χαζεύει λίγο δόντια, γλώσσα, χαλινό και μια σταφυλή που πάλλεται από την αναπνοή της , αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος του πανικού αν δεν αισθανόταν τόσο λυπημένη, ναυτία στο στομάχι και δάκρυα στα μάτια, ούτε μαζί, ούτε να τον ακολούθησε όπως της ζητούσε τότε , στα ταξίδια τους, όταν εκείνη πάθαινε τις κρίσεις πανικού και την καθοδηγούσε πως να αναπνέει μαζί του, τώρα μόνη, μόνη της πια, ούτε κορίτσι του, ούτε τίποτα. Μόνη, κενή. & Σκουπίζει τον ιδρώτα από τις παλάμες της πάνω στο μπλουτζίν, ανοίγει επιτέλους και τα δυο μάτια, στραβώνεται ευχάριστα από το φως του ήλιου και ξεφυσάει δυνατά. Από ανακούφιση αυτή τη φορά και όχι σαν άσκηση χαλάρωσης. Η φωτεινή επιγραφή «Προσδεθείτε» έχει σβήσει και το αεροπλάνο μάλλον θα έχει πάρει το απαιτούμενο για την πτήση ύψος γιατί δεν αισθάνεται το τόσο απειλητικό του ανέβασμα και το αντίστοιχο κατέβασμα του στομαχιού στα πέλματά της. Όλα δείχνουν πως αυτή θα είναι μια καλή πτήση, κατώφλι του καλοκαιριού και ο ουρανός καταγάλανος χωρίς κόκκο σύννεφου. Μένει για λίγο με το άδειο βλέμμα στυλωμένο στο απέραντο γαλάζιο, εκείνο με το οποίο ονειρεύτηκε πολλές φορές να ντύσει το παιδί του. «Να φύγεις!» της είχε πει μια φορά προσπαθώντας να δείξει ψύχραιμος και κακός – αν ήταν ποτέ δυνατόν, λες και δεν τον ήξερε πόσο καλός ήταν!. «Να φύγεις, εσύ είσαι νέα, θα αγαπήσεις κάποιον άλλο που θα μπορέσει να σου χαρίσει πολλά παιδιά». Δεν έφυγε φυσικά, ούτε μια στιγμή δε σκέφθηκε πως θα μπορούσε ποτέ να λείψει από δίπλα του, να ζήσει μακριά του. Έφυγε όμως εκείνος.

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

"ΧΙΛΙΕΣ ΖΩΕΣ ΑΠΟΨΕ" - αυθόρμητη κριτική της συγγραφέως Τάνιας Θεοδοσίου

Μόλις τέλειωσα το βιβλίο της Μαίρης Κόντζογλου ‘’Χίλιες ζωές απόψε’’, Των εκδόσεων ‘’Λιβάνη’’. Τέλειωσα; Τελειώνει κανείς ποτέ μ’ ένα εξαιρετικό βιβλίο; Συναξάρι γίνεται και μένει στο ερμάρι της μνήμης για πάντα κι όταν η ψυχή νοσταλγεί, ανατρέχει εκεί μέσα και ξαναγγίζει κάποια σοφά διανοήματα που την στιγμάτισαν! Όμορφη κι ευρηματική η σκέψη της συγγραφέως, που μέσα από τον λυρισμό των συναισθημάτων της δομείται μια ιστορία, όπου σχεδόν πρωταρχικό ρόλο έχει η μοναξιά! Εδώ λοιπόν, μ’ εκπληκτική συγγραφική δεξιοσύνη η δημιουργός, μας αποκαλύπτει διάφορες οπτικές πάνω σ’ ένα ζήτημα τόσο αιχμηρό, όπως είναι η μοναξιά! Πρωτότυπη η αφήγηση που σκιαγραφεί με τρόπο ανάγλυφο, απτό, τους παράλληλους ήρωες που αιωρούνται χαμένοι μέσα στην δική τους μοναξιά και την απόλυτη ανυπαρξία. Οι ήρωες αυτοί, σαν ανίατα άρρωστοι αναγνώστες που ήταν, βρήκαν καταφύγιο σ’ ένα ‘’διανυκτερεύον’’ βιβλιοπωλείο που έφερε το συμβολικό όνομα ‘’Φεγγάρι’’, μια νύχτα σκοτεινή που έσταζε μυστήριο κι ήταν χωμένη βαθιά μες στον πυκνό ιστό μιας ομίχλης όπου σερνόταν παντού σε κάθε γωνιά της πόλης. Ιδιαίτεροι χαρακτήρες που κουβαλούσαν βιώματα τραυματικά στην ψυχή τους, είτε γιατί οι υπαρξιακές τους αναζητήσεις βρίσκονταν σε αδιέξοδο, ή γιατί προδόθηκαν μέσα σε μια σχέση συμβίωσης, είτε τελικά γιατί έθεσαν ασπίδα της ζωής τους την απόκτηση επιρροής, το χρήμα και την φιλοδοξία, ξεχνώντας τι θα πει να ζεις πραγματικά! Κι απ’ την άλλη, η ηρωίδα της ιστορίας η Θεολογία η ψυχή του ‘’φεγγαριού’’, χαμένη μέσα στις ανικανοποίητο της ψυχής της, ψάχνει να ‘βρει το έρμα της περνώντας μέσα από λάθος επιλογές κι αγνοώντας την μόνη αλήθεια που κρυβόταν στα πολύτιμα της καρδιάς της. Κι αυτή η αλήθεια, δεν ήταν άλλη από την σιωπηρή παρουσία του Λεωνίδα του αφεντικού της. Ο Λεωνίδας αυτός ο ρομαντικός ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου, θα έλεγα πως είναι ο ήρωας αυτός που στηρίζει σαν σπονδυλική στήλη την όλη εξέλιξη της ιστορίας. Στοχαστής, ποιητής, ευαίσθητος κι ονειροπόλος, ήταν πάντα παρών μες στην ‘’απουσία ‘’ του…. Τελικά, έφτασε ένα όνειρο συμβολικό για να ξυπνήσουν οι αλήθειες οι καλά κρυμμένες στην καρδιά… Ιδιοφυής η σύλληψη της ιδέας και της πλοκής που εξυφαίνεται με τρόπο ευρηματικό και ιδιότυπο! Άλλη μια πρωτότυπη ιδέα και εδώ, είναι η παρουσία της συγγραφέως ανάμεσα στα πρόσωπα της ιστορίας που σχολιάζει τα γεγονότα και δίνει παράλληλα μια τελεσίδικη λύση στην δισυπόστατη ύπαρξη του τέλους που για να είμαι ειλικρινής, σαφώς και προτιμώ το δεύτερο φινάλε το οριστικό…. Όλα προσεγμένα κι όλα έχουν τη σημασία τους μέσα στο κείμενο θέλω να επισημάνω! Μια κρυμμένη σελήνη να επηρεάζει, ένα ‘’διανυκτερεύον’’ βιβλιοπωλείο - καταφύγιο κι απ’ έξω, μια ομίχλη ανελέητη πυκνή που να κόβεται με το μαχαίρι και να μοιράζει τον κόσμο στα δυο: στον μέσα και στον έξω… Ο έξω κόσμος που συμβολίζει την παράνοια, την σκληρότητα, την εσχατιά και την απέραντη μοναξιά. Κι οι ψυχές των ανθρώπων, να κρέμονται στα συρματοπλέγματα…. Σημαντικοί κι οι συμβολισμοί στον μέσα κόσμο. Ένα κουδουνάκι μπρούτζινο σε σχήμα Αγγέλου που αναγγέλλει χαρούμενα έχοντας άγνοια λόγω της ιδιότητάς του….την άφιξη κάποιου περιπλανώμενου μοναχικού, πλην όμως φανατικού αναγνώστη. Ένας ανεμιστήρας φερμένος απ’ το παρελθόν που σκορπάει νωχελικά τις κουρασμένες ανάσες του ένα γύρω, ζητώντας με κόπο να γίνει ένα με την ρομαντική ατμόσφαιρα του βιβλιοπωλείου. Όπως επίσης κι ένας καναπές δερμάτινος φιρμάτος που πάνω του και πάνω στην συνείδηση της Θεολογίας ακούμπησαν την ψυχή τους άνθρωποι μοναχικοί και θλιβερά έρμαια της ζωής…. Άριστη χρήση της γλώσσας, υπέροχο ύφος γραφής! Ο λόγος άψογος, διεισδυτικός και ιδιόμορφος που ρέει αβίαστα μέσα από μια έμπνευση όλο χρώμα και νόημα! Έχω την αίσθηση πως αφήνοντας την ψυχή σου να περιπλανηθεί στην ουσία των γραφομένων της δημιουργού, νιώθεις να ξεδιπλώνονται μέσα σου οι αναζητήσεις σου κι οι σκέψεις σου μοιραία γίνονται ένα με τις δικές της σκέψεις, έτσι ακριβώς όπως εκείνη τις εμπνεύστηκε και που θέλησε να τις μεταλαμπαδεύσει στην ψυχή του αναγνώστη… Ένα εξαιρετικό βιβλίο, κόσμημα πολύτιμο στο χώρο της λογοτεχνίας!!! Κι εγώ, απλά υποκλίνομαι….

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

ΧΙΛΙΕΣ ΖΩΕΣ ΑΠΟΨΕ

Από την κ. Τάνια Θεοδοσίου, συγγραφέα Μόλις τέλειωσα το βιβλίο της Μαίρης Κόντζογλου ‘’Χίλιες ζωές απόψε’’, Των εκδόσεων ‘’Λιβάνη’’. Τέλειωσα; Τελειώνει κανείς ποτέ μ’ ένα εξαιρετικό βιβλίο; Συναξάρι γίνεται και μένει στο ερμάρι της μνήμης για πάντα κι όταν η ψυχή νοσταλγεί, ανατρέχει εκεί μέσα και ξαναγγίζει κάποια σοφά διανοήματα που την στιγμάτισαν! Όμορφη κι ευρηματική η σκέψη της συγγραφέως, που μέσα από τον λυρισμό των συναισθημάτων της δομείται μια ιστορία, όπου σχεδόν πρωταρχικό ρόλο έχει η μοναξιά! Εδώ λοιπόν, μ’ εκπληκτική συγγραφική δεξιοσύνη η δημιουργός, μας αποκαλύπτει διάφορες οπτικές πάνω σ’ ένα ζήτημα τόσο αιχμηρό, όπως είναι η μοναξιά! Πρωτότυπη η αφήγηση που σκιαγραφεί με τρόπο ανάγλυφο, απτό, τους παράλληλους ήρωες που αιωρούνται χαμένοι μέσα στην δική τους μοναξιά και την απόλυτη ανυπαρξία. Οι ήρωες αυτοί, σαν ανίατα άρρωστοι αναγνώστες που ήταν, βρήκαν καταφύγιο σ’ ένα ‘’διανυκτερεύον’’ βιβλιοπωλείο που έφερε το συμβολικό όνομα ‘’Φεγγάρι’’, μια νύχτα σκοτεινή που έσταζε μυστήριο κι ήταν χωμένη βαθιά μες στον πυκνό ιστό μιας ομίχλης όπου σερνόταν παντού σε κάθε γωνιά της πόλης. Ιδιαίτεροι χαρακτήρες που κουβαλούσαν βιώματα τραυματικά στην ψυχή τους, είτε γιατί οι υπαρξιακές τους αναζητήσεις βρίσκονταν σε αδιέξοδο, ή γιατί προδόθηκαν μέσα σε μια σχέση συμβίωσης, είτε τελικά γιατί έθεσαν ασπίδα της ζωής τους την απόκτηση επιρροής, το χρήμα και την φιλοδοξία, ξεχνώντας τι θα πει να ζεις πραγματικά! Κι απ’ την άλλη, η ηρωίδα της ιστορίας η Θεολογία η ψυχή του ‘’φεγγαριού’’, χαμένη μέσα στις ανικανοποίητο της ψυχής της, ψάχνει να ‘βρει το έρμα της περνώντας μέσα από λάθος επιλογές κι αγνοώντας την μόνη αλήθεια που κρυβόταν στα πολύτιμα της καρδιάς της. Κι αυτή η αλήθεια, δεν ήταν άλλη από την σιωπηρή παρουσία του Λεωνίδα του αφεντικού της. Ο Λεωνίδας αυτός ο ρομαντικός ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου, θα έλεγα πως είναι ο ήρωας αυτός που στηρίζει σαν σπονδυλική στήλη την όλη εξέλιξη της ιστορίας. Στοχαστής, ποιητής, ευαίσθητος κι ονειροπόλος, ήταν πάντα παρών μες στην ‘’απουσία ‘’ του…. Τελικά, έφτασε ένα όνειρο συμβολικό για να ξυπνήσουν οι αλήθειες οι καλά κρυμμένες στην καρδιά… Ιδιοφυής η σύλληψη της ιδέας και της πλοκής που εξυφαίνεται με τρόπο ευρηματικό και ιδιότυπο! Άλλη μια πρωτότυπη ιδέα και εδώ, είναι η παρουσία της συγγραφέως ανάμεσα στα πρόσωπα της ιστορίας που σχολιάζει τα γεγονότα και δίνει παράλληλα μια τελεσίδικη λύση στην δισυπόστατη ύπαρξη του τέλους που για να είμαι ειλικρινής, σαφώς και προτιμώ το δεύτερο φινάλε το οριστικό…. Όλα προσεγμένα κι όλα έχουν τη σημασία τους μέσα στο κείμενο θέλω να επισημάνω! Μια κρυμμένη σελήνη να επηρεάζει, ένα ‘’διανυκτερεύον’’ βιβλιοπωλείο - καταφύγιο κι απ’ έξω, μια ομίχλη ανελέητη πυκνή που να κόβεται με το μαχαίρι και να μοιράζει τον κόσμο στα δυο: στον μέσα και στον έξω… Ο έξω κόσμος που συμβολίζει την παράνοια, την σκληρότητα, την εσχατιά και την απέραντη μοναξιά. Κι οι ψυχές των ανθρώπων, να κρέμονται στα συρματοπλέγματα…. Σημαντικοί κι οι συμβολισμοί στον μέσα κόσμο. Ένα κουδουνάκι μπρούτζινο σε σχήμα Αγγέλου που αναγγέλλει χαρούμενα έχοντας άγνοια λόγω της ιδιότητάς του….την άφιξη κάποιου περιπλανώμενου μοναχικού, πλην όμως φανατικού αναγνώστη. Ένας ανεμιστήρας φερμένος απ’ το παρελθόν που σκορπάει νωχελικά τις κουρασμένες ανάσες του ένα γύρω, ζητώντας με κόπο να γίνει ένα με την ρομαντική ατμόσφαιρα του βιβλιοπωλείου. Όπως επίσης κι ένας καναπές δερμάτινος φιρμάτος που πάνω του και πάνω στην συνείδηση της Θεολογίας ακούμπησαν την ψυχή τους άνθρωποι μοναχικοί και θλιβερά έρμαια της ζωής…. Άριστη χρήση της γλώσσας, υπέροχο ύφος γραφής! Ο λόγος άψογος, διεισδυτικός και ιδιόμορφος που ρέει αβίαστα μέσα από μια έμπνευση όλο χρώμα και νόημα! Έχω την αίσθηση πως αφήνοντας την ψυχή σου να περιπλανηθεί στην ουσία των γραφομένων της δημιουργού, νιώθεις να ξεδιπλώνονται μέσα σου οι αναζητήσεις σου κι οι σκέψεις σου μοιραία γίνονται ένα με τις δικές της σκέψεις, έτσι ακριβώς όπως εκείνη τις εμπνεύστηκε και που θέλησε να τις μεταλαμπαδεύσει στην ψυχή του αναγνώστη… Ένα εξαιρετικό βιβλίο, κόσμημα πολύτιμο στο χώρο της λογοτεχνίας!!! Κι εγώ, απλά υποκλίνομαι….

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Στο booknights για άλλη μια φορά σας προτείνουμε βιβλία που αξίζει να τα πάρετε μαζί σας στην βαλίτσα των διακοπών σας. Σήμερα ο αγαπητός συγγραφέας Γιώργος Λεονάρδος προτείνει. Σας παραθέτουμε το κείμενο του. Διάβασα πρόσφατα την τριλογία της κ. Μαίρης Κόντζογλου, «ΟΙ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ». Δεν γνωρίζω προσωπικά τη συγγραφέα και νομίζω ότι είναι νέα στη μυθιστοριογραφία. Όμως το γράψιμό της και η πλοκή των τριών βιβλίων της με συνάρπασαν κάτι δύσκολο για μένα, αφού, λόγω εθισμού και εξάρτησης στο είδος, με ωθούν ανεπαίσθητα στη διύλιση της κάθε λέξης και της κάθε φράσης. Λοιπόν στην τριλογία αυτή η κάθε λέξη και η κάθε φράση έχει τη σωστή της θέση και ολόκληρο το έργου αποτελεί μια επιτυχία της συγγραφέως και μια απόλαυση για τον αναγνώστη. Στην τριλογία αυτή ο αναγνώστης θα ζωντανέψει και δικές του αναμνήσεις, από παράλληλες διηγήσεις των προγόνων του, και θα παρασυρθεί στη δίνη των γεγονότων του περασμένου αιώνα, που σημάδεψαν όλους μας. Σαν νερό σε ορμητικό ποτάμι κάνει τον αναγνώστη να θέλει να γυρίσει ανυπόμονα τη σελίδα που διαβάζει για να μάθει τη συνέχεια της συναρπαστικής αυτής ιστορίας. “Pageturner”, που λένε και οι Αμερικανοί κριτικοί. Και διαβάζοντάς το να μάθει ίσως, και την ιστορία των δικών του ανθρώπων, που δεν θα έχει πλέον κοντά του. Δεν θα προχωρήσω σε μια περίληψη των τριών αυτών βιβλίων, ως είθισται σε παρόμοιες παρουσιάσεις, αλλά και σε κριτικές –άλλωστε μπορεί να τη βρει κανείς και στα οπισθόφυλλα των τριών βιβλίων – αλλά θα προσθέσω ότι πράγματι είναι μια δουλειά που αξίζει να αναγνωρισθεί στη συγγραφέα και να προωθηθεί γιατί έχει όλα τα κύρια χαρακτηριστικά και τη δεοντολογία ενός family saga, όπως θα το χαρακτήριζαν οι Άγγλοι μελετητές του μυθιστορήματος, ήτοι μιας ιστορίας δύο οικογενειών, οι οποίες από αλλού ξεκινούν και αλλού συναντώνται μετά από περίπου μισό αιώνα. Με την ευκαιρία δε αυτή θα ήθελα να συγχαρώ τη συγγραφέα για το έργο της. Ευχαριστώ για την υπομονή σας Γιώργος Λεονάρδος

Είπαν για το "Χίλιες ζωές απόψε"

Katerina Papakonstantinou 23 Ιουλίου 7:31 μ.μ. Προσπαθώ όσο πιο πολύ μπορώ να καθυστερήσω την ανάγνωση γιατί δεν ξέρω αν μετά θα βρω κάτι που να με κερδίσει τόσο πολύ. "Το κάνω οικονομία" για να παρατείνω την απόλαυση. Διαβάζω λίγο, κλείνω το βιβλίο κλείνω και τα μάτια μου και προσπαθώ να βιώσω αυτή την υπέροχη ατμόσφαιρα πράγμα που πετυχαίνω πολύ εύκολα παρόλο που είναι καλοκαίρι. Περιττό να σας πω ότι έχω ερωτευτεί το Λεωνίδα (!!!). --------------------------------------------------- Διάβασα το βιβλίο σου με τον εκπληκτικό τίτλο "Χίλιες ζωές απόψε"..., μα τι ωραίο βιβλίο!!! δε μιλώ για τη γραφή σου που είναι άψογη, καθαρή, ιερά ελληνική και καθόλου απλοϊκή αλλά για τη δημιουργία του νου, το στόχο και την πλοκή πάνω σε μια πανέξυπνη ιδέα... καμία σελίδα δε διαβάζεται διαγώνια, κάθε σκηνή σε κάθε "ζωή από τις χίλιες" εκπέμπει σεβασμό και σε προκαλεί να σκεφτείς, να αναρωτηθείς, να αισθανθείς ξυπνώντας όλες σου τις αισθήσεις...μα τι χρώματα ήταν αυτά!!! Ότι έχεις γράψει είναι ξεχωριστό και ιδαίτερο, κι όχι ένα ακόμη ανάμεσα σε τόσα άλλα.. διατήρησέ το στο χρόνο... Σ΄ευχαριστώ για τη συντροφιά που μου πρόσφερες, μετά από ένα μαρτυρικό διάστημα... ανυπομονούσα να είμαι σε θέση να διαβάσω και με το δικό σου βιβλίο, τώρα μπορώ να διαβάσω και πάλι... Με εκτίμηση Κατερίνα.. ---------------------------------------------------------------------
ΧΙΛΙΕΣ ΖΩΕΣ ΑΠΟΨΕ Μια κρυμμένη από την ομίχλη πανσέληνος, ένας πύργος με αιματοβαμμένη ιστορία που κατέληξε να είναι σύμβολο περηφάνιας, άδειες λεωφόροι, θάλασσα μισολιπόθυμη, ο βαρδάρης σε καταστολή και άνθρωποι με την ερημιά παράσημο στο στήθος, συνθέτουν τον ‘έξω’ κόσμο της ιστορίας. Στον ‘μέσα’ κόσμο, στο «Φεγγάρι» με τον σνομπ Τσέστερφιλντ και το αγγελάκι από τον Ισημερινό, ένα κορίτσι που προσπαθεί να αποτινάξει τα δεσμά της συμβατικότητας, ένας ώριμος άνδρας που έχει για ευαγγέλιο την «Ασκητική» αναλύουν, διαφωνούν, συμπλέουν και συγκινούνται από την ποίηση. Στο ενδιάμεσο, μια γυναίκα που ακροβατεί στην αιχμή της πραγματικότητας και της φαντασίας, αποδομεί και ανασυνθέτει την ιστορία και τους ήρωες ανάλογα με τις φάσεις της σελήνης. Οι άνθρωποι της ερημιάς θα μπούνε στο Φεγγάρι να αναζητήσουν κάτι που θα τους βοηθήσει να περάσουν όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα αυτή τη νύχτα που τη σφυροκοπάει η ομίχλη. Η Θεολογία θα είναι εκεί για να ακούσει τις ιστορίες τους, ενώ σιγά σιγά θα ξεδιπλώσει ένα μεγάλο έρωτα και μερικές αλήθειες για την ύπαρξη. Ο Λεωνίδας αν και απών θα παίζει καταλυτικό ρόλο στα όνειρα και στην πραγματικότητά τους. Ένα μυθιστόρημα για τις συμπυκνωμένες εμπειρίες μιας νύχτας, την ομίχλη της μοναξιάς, το βάρος της διάψευσης, τη διαλυτική δύναμη της εξουσίας, το τραγούδι της φαντασίας, τα χρώματα της συγγραφής, την ευαισθησία της ύπαρξης, την ποίηση της ανθρωπιάς και την πανσέληνο του έρωτα. Ένα μυθιστόρημα που τελειώνει δυο φορές, γιατί το ταξίδι της λογοτεχνίας, όπως και του έρωτα για ζωή, δεν τελειώνει ποτέ.