Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

EIΔΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ Είδα τα μάτια τους… Σβησμένα, ανέκφραστα, εγκαταλειμμένα, μουτζουρωμένα,. Σε ένα ζευγάρι από αυτά τρεμόσβηνε μια φλόγα οργής, κάποιο «κατηγορώ» ήθελαν να εξαπολύσουν αλλά δεν είχαν πια κουράγιο, ίσως δεν έβρισκαν και το λόγο να το κάνουν, μάταια, όλα μάταια. Είδα τα χείλη τους… Πρησμένα, μελανιασμένα, στεγνά, πληγιασμένα, ορφανά από τρυφερές λέξεις. Κάποια είχαν πάνω τους μια υποψία χαμόγελου, ‘κοίτα, έχει λίγη ζωή ακόμη μέσα της’ σκέφθηκα, αλλά όχι, κορόιδευε, ήταν ένα περιπαικτικό χαμόγελο, σας έχω γραμμένους όλους, έλεγε. Είδα τα χέρια τους… Παρατημένα στο πλάι κορμιών που έμοιαζαν με ναυάγια, μόλις τα είχε ξεράσει θάλασσα στρίγγλα στα βράχια. Γεμάτα μελανιές και πληγές, ορδές από σύριγγες και βία είχαν περπατήσει πάνω τους, δεν είχαν χώρο για χάδια. Ύστερα είδα τις ηλικίες τους… Δεκαεννιά η μικρότερη, τριάντα τρία; τριάντα τέσσερα; η μεγαλύτερη. Καμιά δε θα μεγαλώσει άλλο. Μπορεί το κορμί – εκείνο το ναυάγιο που λέγαμε… - να αντέξει κάμποσο ακόμη. Μπορεί και όχι. Αλλά ήταν πεθαμένες, πολύ πριν τις στήσουν για να τις βγάλουν φωτογραφία. Έντεκα γυναίκες, πόρνες, φορείς του aids. Οι κόρες μου, οι αδελφές σου, οι εγγονές τους, οι ανιψιές μας, οι γειτονοπούλες της, οι συμμαθήτριές των παιδιών του, οι φιλενάδες των αγοριών μας, οι μάνες τους. Έντεκα γυναίκες, πόρνες, φορείς του aids, έντεκα κοριτσάκια που δεν ακούσανε σ’αγαπώ, που δεν κούρνιασαν σε ζεστές αγκαλιές, που δεν τα κράτησε κανείς από το χέρι. Έντεκα γυναίκες - ντροπή για όλους μας που θυμόμαστε το aids την 1η Δεκεμβρίου και φοράμε με περηφάνια κορδελάκια και μετά πάμε στα εξοχικά μας με τα μεγάλα μας αυτοκίνητα, βουλιάζουμε στις οθόνες πλάσμα στα σαλόνια μας με τους γωνιακούς καναπέδες και συμμετέχουμε στους εράνους της Εκκλησίας ‘για επίστρωση του δαπέδου με πράσινο μάρμαρο’. Έντεκα κραυγές - ξεφτίλα για ένα κράτος που θυμάται την κόλαση των ναρκωτικών, αποκλειστικά, πριν τις εκλογές, ενώ καταργεί προγράμματα απεξάρτησης και δεν κάνει τίποτα για την ενημέρωση των παιδιών, παρά μόνο μειώνει τους μισθούς των δασκάλων και συγχωνεύει τα σχολεία – στοιβαγμένα τα παιδιά μας, στοιβαγμένοι οι δάσκαλοι, στοιβαγμένη και η εκπαίδευση. Κράτος-ξεφτίλα που τώρα ‘τρέχει’ να προφυλάξει τους καλούς πολίτες (βλέπε ψηφοφόρους). Είδα τα μάτια τους... Ήταν έντεκα γυναίκες, ροχάλες στα μούτρα της κοινωνίας μας. (Αυθόρμητες σκέψεις, όταν είδα δημοσιευμένες παντού τις φωτογραφίες των οροθετικών γυναικών, που συνελήφθησαν για πορνεία...)
Ενα καταπληκτικό βιβλίο!!! ενα βιβλίο που δεν μπορούσα να το αφήσω απο τα χέρια μου όσο το διάβαζα ... να πώ την αλήθεια είδα ενα άλλο πρόσωπο της κυρίας Μαίρης Κόντζογλου..... γελούσα και ονειρευόμουν νάχα και γώ έναν άγγελο σαν τον Παραδεισάκη να με φυλάει.... το απόλαυσα πραγματικά ... συγχαρητήρια για άλλη μια φορά στη συγγραφέα μας!!!!!!!!!!!! Γιούλη Τσακάλου