ΠΕΡΠΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΣΟΥ - Παρουσίαση

Η ομιλία μου, στην παρουσίαση του "Περπάτα με τον άγγελό σου"

Καλησπέρα και καλώς ήρθατε, είναι μεγάλη η τιμή που μου κάνετε και η χαρά μου είναι ακόμη μεγαλύτερη, σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Συνήθως όταν παρουσιάζεται ένα βιβλίο ή έστω όταν μια εκδήλωση γίνεται με αφορμή ένα βιβλίο, υπάρχει κάποιος που προλογίζει τoν/τη συγγραφέα, συστήνει, παρουσιάζει. Σήμερα όμως εγώ δεν αισθάνομαι την ανάγκη να με παρουσιάσει κανείς, νιώθω όπως όταν είμαι ανάμεσα στους φίλους μου, τους δικούς μου ανθρώπους και είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να μπορείς να ονομάσεις «φίλους» ανθρώπους που τους ξέρεις λίγο, ελάχιστα, καθόλου.
Γιατί σήμερα έχω την εντύπωση ότι με τιμούν με την παρουσία τους πολλοί φίλοι. Σχεδόν άγνωστοι… Ευχαριστώ λοιπόν και πάλι και σταματάω εδώ τα περί «γνωστών-αγνώστων», είμαστε και σε μια ευαίσθητη περιοχή.... δε χρειάζονται πολλές τέτοιες αναφορές.

Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τη Μίνα Δάκου , μια φίλη μέσα από το facebook, που επικοινώνησε μαζί μου σαν αναγνώστρια του/των βιβλίων μου και αρχίσαμε να συζητάμε, η Μίνα είναι καθηγήτρια μουσικής στο ωδείο «Σαπφώ» και είχε την ευχαρίστηση να έρθει, μαζί με την παρέα της, τη χορωδία «Σαπφώ» να ντύσει μουσικά την εκδήλωση.
Και βέβαια εδώ πρέπει να πω κάτι που το χαρακτηρίζω τελείως καρμικό, όταν η Μίνα διάβαζε το βιβλίο είχε την εύλογη απορία «γιατί Σαπφώ»; εφ’όσον και η δική της χορωδία ονομάζεται έτσι. Αυτή η απορία της ήταν η αφορμή να γνωριστούμε και να συζητήσουμε γύρω από αυτό το θέμα και ... να τοι, όλοι τους εδώ! Μίνα, Γιώργο, παιδιά, σας ευχαριστώ πολύ.

Ευχαριστώ και τον εκδοτικό οργανισμό ΛΙΒΑΝΗΣ για όλη την προετοιμασία της εκδήλωσης και τη φιλοξενία και τέλος...

Ένα μεγάλο, τεράστιο «ευχαριστώ» στη Νοέλ.
Τη σπουδαία φίλη Νοέλ και σπουδαία συγγραφέα Νοέλ Μπάξερ, που με το πρώτο της βιβλίο «Από δρυ παλιά και από πέτρα» -ένα υπέροχο βιβλίο, με μια συγκλονιστική ιστορία και μια συγκλονιστική αφήγηση- έκανε τεράστια αίσθηση στα λογοτεχνικά δρώμενα και αγαπήθηκε παράφορα. Και η Νοέλ είναι καινούργια φίλη, τη γνωρίζω λίγους μήνες, αλλά η χημεία μας υπήρξε καταλυτική, μέχρι χθες την είχα δει μόνο μια φορά, αλλά η επικοινωνία μας, όσες φορές υπήρξε, ήταν τόσο ουσιαστική και πάντα υπήρχε και από τις δυο μας, η αίσθηση ότι γνωριζόμαστε χρόνια.

Σήμερα η Νοέλ Μπάξερ μου κάνει την ιδιαίτερη τιμή να μιλήσει σήμερα για το ΠΕΡΠΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΣΟΥ και θα της δώσω το λόγο, αφού την ευχαριστήσω ακόμη μια φορά και πω δυο λόγια για το πρώτο μου βιβλίο, ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ.


ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ είναι ένα απόλυτα συναισθηματικό δημιούργημα, γράφτηκε μέσα από τη ψυχή μου τελείως αυθόρμητα.
Είχε την τύχη δε, να αντιμετωπισθεί από τους αναγνώστες, ακριβώς έτσι. Με πολύ αυθορμητισμό και απόλυτα συναισθηματικά. Και ν’αγαπηθεί πολύ και να συνεχίσει ν’αγαπιέται.
Με το βιβλίο αυτό, μπορώ να πω ότι ξαναγεννήθηκα, σε μια εποχή που ήθελα –αν ήταν δυνατόν- να έμπαινα και πάλι στη μήτρα της μάνας μου και να ξεκινήσω από την αρχή. Και επειδή αυτό πρακτικά ήταν λίγο δύσκολο, αφήστε που και η μαμά μου είχε αντιρρήσεις.... δε μπόρεσα να τη δελεάσω με τίποτα... γέννησα εγώ τον εαυτό μου, έβγαλα από μέσα μου –στην κυριολεξία- ένα παιδί, το παιδί-Μαίρη-βιβλίο και ήταν πραγματικά ένα ΘΕΙΟ ΔΩΡΟ.
Και μαζί μ’αυτό το παιδί-Μαίρη-βιβλίο λευτέρωσα και όλα αυτά που είχαν μαζευτεί μέσα μου και φώναζαν επιτακτικά «ελευθερία, ελευθερία, ελευθερία». Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, ότι τη μία από τις δύο ηρωίδες του βιβλίου την ονόμασα «Ελευθερία».
Όπως δεν είναι τυχαίο ότι στο δεύτερο βιβλίο μου, την ηρωίδα, την ονόμασα «Αρετή». Γιατί η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη...

Και μόλις γέννησα και ηρέμησα, άρχισα να βρίσκω πάλι –όχι τη φόρμα μου- αλλά τη φύση μου, εκείνη με την οποία πορεύτηκα σαράντα τόσα χρόνια. Τότε... Και άρχισα να παίζω. Γιατί είμαι παιχνιδιάρα. Με την καλή την έννοια...
Αυτή τη φορά άρχισα να παίζω με τη συγγραφή, όπως ένα παιδί που έχει ανάγκη να πειραματιστεί με διάφορα παιχνίδια. Και αυτός είναι ο λόγος που το δεύτερό μου βιβλίο είναι τόσο διαφορετικό από το πρώτο και αυτό τρίτο, αυτό που γράφω τώρα, τόσο διαφορετικό από τα δύο προηγούμενα.
Μ’αυτήν την έννοια λοιπόν, δηλώνω ευθαρσώς ότι δε θεωρώ τον εαυτό μου λογοτέχνη, δέχομαι όμως ευχαρίστως, τον τίτλο της «λογοπαίχνη», η συγγραφή για μένα είναι ένα ατέλειωτο παιχνίδι, ένα παιχνίδι συναισθήματος, μνήμης και φαντασίας, με το οποίο παιχνίδι διαλύομαι και ανασυντίθεμαι κάθε στιγμή. Σαν ένα playmobil. Ή σαν puzzle. Μπορεί και σαν τη"μπάμπουσκα", που βγάζει από μέσα της συνέχεια άλλους εαυτούς κι άλλους κι άλλους, ατελείωτους...

Έπαιξα λοιπόν, όταν έγραφα το ΠΕΡΠΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΣΟΥ.

Το παιχνίδι μου το εντοπίζω σε 3 σημεία:

1. στην «πνοή ζωής» που έδωσα στα ζώα & στα άψυχα,
2. στις περιγραφές που έκανα για κάτι εντελώς άγνωστο, όπως είναι ο Ουρανός και η ζωή μετά το θάνατο,
3. η σουρεαλιστική απόδοση σκέψεων & καταστάσεων.

Έπαιξα λοιπόν με τη συγγραφή και όπως είναι φυσικό, όταν παίζεις χαίρεσαι. Και όταν χαίρεσαι γελάς. Και γέλασα πολύ, όσο έγραφα. Και όταν το διαβάζω ξανά, πάλι γελάω με τα ίδια πράγματα.
Αλλά όπως επίσης είναι φυσικό, όταν παίζεις μπορεί και να χτυπήσεις. Και να πονέσεις. Και τότε να κλάψεις. Και έκλαψα πολύ γράφοντας για τους ήρωές μου. Πόνεσα μαζί τους, έκλαψα και λυτρώθηκα.

Και επειδή η ζωή είναι μια γέλιο, μια δάκρυ, μια ήλιος, μια συννεφιά και ποτέ δεν έχει το ίδιο πρόσωπο, έγραψα για τη διπλή φύση των ανθρώπων. Την καλή και την κακή.
Γιατί πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε καλό και κακό εαυτό, είναι θέμα συγκυριών, με ποιον εαυτό θα επιλέξουμε εμείς ή θα επιλέξουν άλλοι για μας, να ζήσουμε τη ζωή μας.
Όμως πάντα υπάρχει η ελπίδα με την επίδραση κάποιου ανθρώπου, ενός περιστατικού, μιας αγάπης , ενός ονείρου, ενός θανάτου, μιας γέννησης, μιας φιλίας ή ενός έρωτα, να αλλάξουμε, να βρούμε τον καλό μας εαυτό και να συνεχίσουμε μ’αυτόν.

Να διευκρινίσω ότι όταν λέω «καλό εαυτό», εννοώ αυτό που είναι καλό για τον καθένα, όχι απαραίτητα το «καλό» των πολλών.

Ή μπορεί και να μην αλλάξουμε ποτέ. Και να συμβιβαστούμε ή να μη συμβιβαστούμε και να ζήσουμε με κάτι ανοκλήρωτο και ανεκπλήρωτο, με γκρίνιες & μιζέριες, που θα το ψάχνουμε συνέχεια. Και μια θα το βρίσκουμε και μια θα το χάνουμε.
Πώς να βρεις αυτό που ψάχνεις, όταν δεν τα’χεις βρει με σένα;

Την ιστορία μου αυτή, στο ΠΕΡΠΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΣΟΥ, την έντυσα με κάποια από τα αγαπημένα μου τραγούδια, τραγούδια που αρωμάτισαν την παιδική μου ηλικία, λύτρωσαν την εφηβεία μου, στόλισαν τα νιάτα μου, γλυκαίνουν την ωριμότητά μου και ... ορίστε.
Εδώ είναι το αστέρι μου δικό σας, για σας, για όλον τον κόσμο, μακάρι να νιώσετε τον παλμό και τη συγκίνησή μου, μέσα στις σελίδες του.